Patron

Ignacy Łukasiewicz urodził się 8 marca 1822 roku w Zadusznikach koło Mielca (dziś gmina Padew Narodowa). Pierwszych nauk udzielał mu w domu wychowawca, były pułkownik, Woysyn Antoniewicz. W 1830 roku rodzina Łukasiewiczów przeprowadziła się do Rzeszowa. Tu od 1832 roku młody Ignaś uczęszczał przez cztery lata do pijarskiego gimnazjum. Po jego ukończeniu podjął pracę jako pomocnik aptekarski. Okres rzeszowski był czasem konspiracyjnej działalności młodego Ignacego, za co został w 1846 roku aresztowany przez władze austriackie i osadzony w miejscowym więzieniu. 

Po dwuletnim okresie odosobnienia wyznaczono mu przymusowy pobyt we Lwowie. Tam, bez środków do życia, rozpoczął pracę w aptece Piotra Mikolascha. W tej bogato wyposażonej aptece Łukasiewicz znalazł wśród leków olej skalny i z zapałem rozpoczął eksperymenty, chcąc go wykorzystać do oświetlenia. Niestety, nie posiadał funduszy ani wiedzy, aby cel osiągnąć. Jego pracodawca, poznawszy nieprzeciętne zdolności Łukasiewicza, pomógł mu zdobyć wykształcenie. 
Ukończył on studia farmaceutyczne w Krakowie, potem wyjechał do Wiednia, aby zgłębić wiedzę z chemii analitycznej. Z dyplomem magistra wrócił do pracy w aptece Mikolascha i rozpoczął badania nad destylacją ropy. Uzyskaną cieczą z destylacji napełniał kaganki, a potem butelki, starając się użyć je do oświetlenia. 

Jak ważny był to wynalazek, może świadczyć wydarzenie z 31 lipca 1853 roku. 
Wtedy to w szpitalu we Lwowie przy świetle lampy naftowej doktor Zaorski przeprowadził trudną operację i uratował życie choremu. Lampa naftowa rozpoczęła chlubnie swoją służbę dla ludzkości. W następnych latach Łukasiewicz przeniósł się na ropodajne tereny Podkarpacia. W Gorlicach wziął w dzierżawę aptekę, w której mieściła się pierwsza większa rafineria. Zaczął tworzyć szyby zwane kopankami, pierwszy z nich powstał w 1854 roku. Dwa lata później stworzył pierwszą destylarnię w Ulaszowicach. Drążył głębsze szyby, usprawniał metody eksploatacji ropy. Dbał o warunki pracy robotników. Łukasiewicz odgrywał dużą rolę w życiu społecznym. Z własnych funduszy budował drogi, wznosił sierocińce i szkoły. Finansowo wspomagał Powstanie Styczniowe, jego dom był przystanią dla emigrantów politycznych. W roku 1878 uczczono 25-letnią działalność wynalazcy wybijając na jego cześć specjalny medal z wyrytym godłem górników i napisem: „Twórcy przemysłu naftowego w 25 rocznicę – producenci 1878 rok”. W imieniu całego społeczeństwa wielki pisarz Józef Ignacy Kraszewski udekorował nim Ignacego Łukasiewicza 31 lipca 1878 roku. Łukasiewicz nie osiadł na laurach. Pracował bez wytchnienia. Modernizował destylarnię, założył Krajowe Towarzystwo Naftowe. Zmarł nagle po kilkudniowej chorobie 7 stycznia 1882 roku.